CANGAS 1936

Pombas, pombas, pombas.

Oxalá sexan pombas

as que arrolen

a noite

que elevará as súas alas

no amencer.

 

Ergueuse unha pomba de aceiro

onde caeu o mecánico Eugenio Bastos;

onde caeu o mariñeiro Antonio Blanco

ergueuse outra pomba de auga;

e outra pomba máis de cal onde caeu

o albanel Guillermo Fernández;

e dúas pombas de pedra

onde caeron os irmáns canteiros

Antonio e Estanislao Ferreiro;

e aínda se ergueu outra pomba de sal

polo mariñeiro Daniel González Graña;

erguíanse mentres outras pombas

de pico e cuña polos irmáns canteiros

Alejandro e José Martínez Pazó;

e voaba outra pomba de xeso

polo albanel José Nores;

e nadaba outra pomba de océano

polo mariñeiro Normandino Núñez;

e camiñaba outra pomba de roca

polo canteiro Secundino Ruibal,

como se o monte de Angueiro

soubese o vinteoito de agosto

de mil novecentos trinta e seis

que alí xa non mataban homes,

senón que soltaban pombas

de exemplo e dignidade

voando libres para sempre.

 

Porque as pombas ficaron

voando libres para sempre.

 

Pombas. Pombas. Pombas.

 

Eu non lles pido que me baixen

a estrela do ben no bico,

senón que ascendamos xuntos

coa marea irredutible

que elevará o mar ao monte.

 

Que o libre voo das pombas da paz

erga para sempre a memoria solidaria

das xentes xustas que o deron todo

pola liberdade e a xustiza.

 

Pombas! Pombas!! Pombas!!!